چیزی یافت نشد.
متاسفیم، مطلبی متناسب با جستجوی شما یافت نشد.
روانشناسی بالینی
روانشناسی بالینی شاخه‌ای از علم روانشناسی است که به بحث در زمینه اختلالات روانی و تشخیص آنها و درمان می‌پردازد. در 20 سال اخیر هیچ یک از گرایش های روانشناسی به اندازه روانشناسی بالینی پیشرفت نکرده و تعداد افرادی که در روانشناسی بالینی تحقیق می‌کنند از رشته‌های دیگر روانشناسی به مراتب بیشترند. تاریخ روانشناسی بالینی با تکامل روانشناسی مرضی آمیخته است و گذشته روانشناسی بالینی به زمان انسان اولیه می‌رسد؛ زمانی که بشر نخستین امراض روانی را پدیده‌ای ماورءالطبیعه می‌دانست.
گام های روانشناسی بالینی عبارتند از: ارزیابی و تشخیص، مداخله و درمان، مشاوره، آموزش و نظارت بر کار روان‌درمانگرها، پژوهش و مدیریت. غالب کارهای روانشناسی بالینی در راستای درمان و تشخیص، آموزش و پژوهش است.
روانشناسی بالینی خود دارای چند رشته تخصصی است که می‌توان به سلامت روانی کودکان، سلامت روانی بزرگسالان، اختلالات هیجانی، سوء مصرف دارو، ناتوانی‌های یادگیری و روانشناسی سلامت اشاره کرد.
چهار مرحله تاریخی برجسته برای روانشناسی بالینی در جهان وجود دارد.
- آغاز حرفه ۱۸۹۲–۱۹۱۴
- فرارسیدن عصر روانشناسی بالینی ۱۹۱۶–۱۹۵۴
- یکپارچگی و حرفه‌ای‌گرایی ۱۹۵۴–۱۹۷۸
- خودمختاری و تعهد اجتماعی ۱۹۷۹-…
در ایران از اوایل دهه ۱۳۵۰ اولین دوره کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی در بیمارستان روزبه گشایش یافت و از سال ۱۳۶۵ و به دنبال تعطیلی، دوره فوق انستیتو روانپزشکی تهران عهده‌دار آن شد و در ۱۳۸۰ انجمن علمی روانشناسی بالینی ایران در آن دایر شد. اولین دانشجوی دکتری روانشناسی بالینی ایران در ۱۳۸۱ از انستیتو دانش‌آموخته شد.
روشهای مختلف درمانی در روانشناسی بالینی وجود دارد که روان شناسانی با توجه به رویکرد نظری که در روان شناسی دارند یکی از آنها بکار می‌برند. مثل شناخت درمانی، رفتار درمانی، روانکاوی و … برخی از روانشناسی بالینی دیدگاه التقاطی دارند و از تمام شیوه‌های درمانی بهره می‌برند.